تابان

گل من بیا گل من بیا که ز دوریت گله ها کنم

همه جان من به فدای تو، تو بیا که با تو صفا کنم

همه شب من و تن خسته ای، به غم زمانه نشسته ای

منم و دلی که شکسته ای، نشود که از تو جدا کنم

تو اگر به من نظری کنی به سرای من گذری کنی

نظری به چشم تری کنی به تو لحظه لحظه دعا کنم

منم و امید بشارتی که ببینم از تو اشارتی

به کرشمه ای به عبارتی همه جان خسته دوا کنم

تو به جان من چو شراره ای تو سپیده ای تو ستاره ای

تو پیام عمر دوباره ای منم و سری که فدا کنم

تو بهار من تو صفای من تو نشان لطف خدای من

که تو را رسانده برای من به چه واژه شکر خدا کنم

تو مرا نسیم عنایتی که زدلبری به نهایتی

چه بگویمت که چه آیتی نبود زبان که ثنا کنم

صنما بیا صنما بیا که به عهد بسته وفا کنیم

سر و جان و تن، دل و عقل و دین، همه در ره تو فدا کنیم

هله ای امید بقای من تو اگر خوشی به فنای من

چو رضای توست رضای حق به خدا که ترک بقا کنم

به تو هر گزند و بلا رسد غمی ار نکرده خدا رسد

دل و جان و دیده به نزد تو سپر گزند و بلا کنم

شده ام اسیر کمند تو به دلم رسیده گزند تو

همه درد چشم نژند تو ز چه درد خویش دوا کنم

زتو خسته شد دل خسته ام زتو ناتوان و شکسته ام

همه دل به لطف تو بسته ام زتو دل چگونه جدا کنم

صنما به من نگهی بکن نگهی به خاک رهی بکن

نکنی همیشه گهی بکن که تو را همیشه دعا کنم

به کمال تو به جمال تو به سیاه دانه خال تو

که زلوح سینه خیال تو نشود دمی که جدا کنم

گل من مرو زمقابلم که به روی ماه تو مایلم

چه کنم  اسیر غم دلم نتوانمت که رها کنم

بت شکرین دهنم بیا گل ناز و نسترنم بیا

زر و زیور چمنم بیا که دل از تو کامروا کنم

تو به بوی یاس و سحر گهی به سپیدی گل مریمی

به صفای اشکی و شبنمی بنمای رخ که صفا کنم

http://zireghonbadekabod.persianblog.ir/post/19/